Summer is coming

De mier zei tegen de krekel: “Winter is coming.” En hij legde zijn voorraad voor de winter aan. De krekel danste liever.

Het is ook Jon Snow’s levensmotto. Jon uit Game of Thrones is mijn favoriete tv-karakter. Hij vlucht niet. Hij trekt zijn zwaard en kijkt naar zijn problemen.

We denken vaak dat de winter buiten ons ligt — in onze bazen, onze bedrijven, de omstandigheden. Maar meestal zit hij vanbinnen. We weten: dit klopt niet meer voor mij.

Winter is coming.

Toch houden we vol. Omdat we loyaal zijn. Omdat we denken dat het ons recht houdt.

Ik heb dat ook gehad. Niet één keer, maar zeven keer. En dat in één periode. Mijn winter duurde twee jaar.

Ik dacht dat het werk waar ik was me stabiliteit gaf, maar het ondermijnde me.

Ik dacht dat de werkmannen die ik onder de arm had genomen mijn problemen zouden oplossen.

Ik dacht dat de therapeute die ik bezocht mij verder zou helpen, maar het tegendeel bleek waar.

Mijn dokter dacht dat pilletjes me vooruit zouden helpen, maar ik moest alleen mijn problemen oplossen.

Ik dacht dat ik een goed huis had, maar ik kon er niet ademen. Het was een onadembaar huis voor mij.

Ik dacht dat ik de liefde van mijn leven gevonden had, maar ik verkruimelde —zoals een zandkoekje waarvan de resten op tafel blijven liggen.

Ik bleef daarna nog hangen in het verdriet, maar dat hielp ook niet.

Ik functioneerde niet meer. Zelfs niet in mijn slaap.

Als een klant me vroeg: “Hoe gaat het?”  begon ik te wenen.

Eentje trok me tegen haar boezem en fluisterde dat het wel zou overwaaien.

Maar natuurlijk waait zoiets niet over. Pas toen ik doorhad dat ik zélf de oorzaak was van de winter, en dat ook echt kon zien, tekende ik twee kolommen op een blad.

Links: mijn problemen. Rechts: mijn oplossingen.

Andere werkmannen. Een andere therapeut. Het huis verkopen. Ander werk. Geen pilletjes — maar echte oplossingen.

Winter is coming. Maar ook de zomer.

Ik schrijf dit om mensen die in hun winter zitten een hart onder de riem te steken.

Misschien ben jij dat wel?