🐾 Life-coach — en soms een baby

Ik heb verschillende namen.Pammy is mijn geboortenaam.Pamster als ik grappig doe.Pommelien wanneer er kinderen bij zijn.En Parmmande als ik drie keer doe alsof ik niets hoor.

Mijn beroep? Life-coach.Geen diploma voor nodig. Ik bén het gewoon.’t Zit in mijn karakter, as da ze zeggen.

’s Morgens om zes uur trippel ik de trap op.Op precies één meter afstand van het bed ga ik zitten en focus ik strak op het hoofd van mijn baasje.Wordt hij daar niet wakker van, dan inspecteer ik hem van dichtbij.Vroeg opstaan is belangrijk als je iets van je dag wil maken.

En wandelen natuurlijk. Elke dag minstens 2,5 uur.Ik heb het eens uitgerekend: 912 uur per jaar.38 volledige dagen.5,5 keer de Camino de Compostela.Dankzij mij blijft mijn coachee gezond.

Omdat ik een jachthond ben, houd ik van bossen en ruige natuur.Geen parken. Te veel eendjes om achteraan te gaan — daar word ik zelf te hyper van.Er zijn ook teveel mensen voor mijn baasje, met hetzelfde effect.

We eten ook gezonder. Dat is altijd een werkpunt.Ik krijg meer vlees en hij minder.Evenwicht in een relatie is belangrijk.

’s Morgens en ’s avonds krijg ik kusjes boven mijn ogen.Niet op de mond, want ik eet soms een strontje van een andere hond.Zondigen mag al eens.

Ik ben een ‘stay at home hond’. Ik verkies de zetel boven de klanten. Wanneer Jorgen thuiskomt na een lange dag, zorg ik wel voor een feestelijk onthaal.Ik spring, ik dans, ik doe alsof ik hem al een jaar niet meer heb gezien.

Hij zingt dan liedjes voor mij — “jij bent het mooiste meisje van de wereldbol” —of hij herhaalt mijn naam in alle mogelijke snelheden en toonaarden.Dat gaat van ritmische indianengezangen tot iets wat verdacht veel lijkt op een Duitse aria.

Dan worden we nog wilder.Het schuifraam gaat open en we spelen treintje op het terras.Ik loop achter mijn baas aan, pootjes op zijn heupen, en blaf zodat de buren het kunnen horen.

Daarna gaat hij zitten.Ik steek mijn kop tussen zijn benen, hij legt mijn oren netjes over zijn dijen en strijkt ze plat met zijn handpalmen.Heerlijk. Daar worden we allebei rustig van.

High–low energy, heet dat.Als coach ben ik zeer vertrouwd met deze terminologie.

Het doet wonderen voor onze mentale gezondheid.Want graag gezien worden — dat willen we allemaal.

En dan begint het echte werk.Ik heb het woord ‘manipulatie’ tot een levensstijl gemaakt.Ik ga op mijn mat zitten en volg nauwgezet elke beweging. Zoals een radar in de marine beelden scant van leven op zee. Gewoon volhouden.

Niet veel gooit hij een handvol brokjes de tuin in.Ik zoek ze allemaal.Daarna doen we dat nog eens.

Soms kruip ik gewoon in de zetel, mijn kop op een kussen.Dat vertedert hem ook , dan lijk ik net op een baby.

Ik ben een Kleine Munsterlander, in groot formaat.Mijn baasje loopt netjes aan de leiband mee,maar hij kan niet goed volgen als er een kat ons pad kruist.

Hij is vijftig en traag. Ik ben vijf en snel. Ik snap dat wel.

Ik heb last van mood-swings bij het naderen van eekhoorns, elektrische steps en brommertjes. Daar word ik boos op.Dan verander ik in een Grote Monsterlander.Zonder waarschuwing.

Vaak weet ik zelf niet hoe of waarom.‘Oud trauma,’ zou een therapeut zeggen.Een coach is ook maar een hond.

We hebben het goed, zo samen.Gewoon wij twee.